Hulaj dusza, piekła nie ma – hulajnogi elektryczne nadal bez regulacji

Nie czekając na propozycję Ministerstwa, Stowarzyszenie „Miasto jest nasze” przedstawiło swoje pomysły na uregulowanie kwestii korzystania z hulajnóg elektrycznych: 5 podstawowych reguł dla wszystkich użytkowników oraz dekalog dla operatorów hulajnóg elektrycznych na wynajem.

https://miastojestnasze.org/hulajnogi-elektryczne-zasady-dekalog/

„Pomysły na ograniczenia dotyczące samego uczestnictwa elektrycznych hulajnóg w ruchu drogowym uważam w większości za trafione. Brak regulacji sprawiał, że dochodziło do kuriozalnych interpretacji przepisów przez policję, która uznawała, że kierujący hulajnogą, jadąc 30 km/h jest pieszym (słynna historia z udziałem poszkodowanej obywatelki Czech). Mam wątpliwości co do fabrycznego ograniczania prędkości na ścieżkach rowerowych. Po pierwsze prawo o ruchu drogowym nie przewiduje takich ograniczeń dla rowerów. Jeżeli jazda powyżej 25 km/h jest niebezpieczna to będąc konsekwentnym warto byłoby porozmawiać o takich ograniczeniu również dla innych użytkowników ścieżek rowerowych. Po drugie, ograniczenie prędkości wymagałoby od producentów dokonania zmian technicznych i technologicznych w samych hulajnogach. Koszty tego byłyby pewnie spore i zostałyby przerzucone na użytkowników. Kolejna sprawa to urządzenia do mierzenia prędkości, jeżeli urządzenia mają trzymać się określonych limitów prędkości (10 km/h na chodniku) to muszą być wyposażone w prędkościomierze. To kolejny koszt, który poniosą użytkownicy. Oczywiście, kwestie bezpieczeństwa powinny mieć w tym wypadku absolutny priorytet ale pytanie, czy ta forma transportu będzie po prostu dalej atrakcyjna, jeżeli jej cena znacząco wzrośnie.

W kwestii pomysłów dotyczących zasad prowadzenia biznesu „hulajnogowego” jestem nieco bardziej sceptyczny. Opłata za wynajem powierzchni publicznej to dobry pomysł w sytuacji gdy hulajnogi zajmują taką przestrzeń bez ograniczeń. Natomiast publiczny rejestr, koncesjonowanie dostawców usługi i nakaz zawierania umowy z samorządem wymagałyby bardzo kompleksowego rozwiązania legislacyjnego, nie jestem pewien czy uzasadnionego wagą problemu. W tych warunkach wprowadzamy w zasadzie nowy rodzaj działalności regulowanej, do kontrolowania której konieczne byłyby znaczne nakłady finansowe i kadrowe ze strony państwa. Trzeba sobie zdać sprawę, że ustawodawca musiałby określić jakie kryteria miałby stosować samorząd oceniając ile firm może legalnie dostarczyć tego rodzaju usługi, a także jakie warunki musiałby spełniać przedsiębiorca by zakwalifikować się do takiego konkursu. Być może wystarczające byłoby upoważnienie miast do wydawania regulaminu korzystania z tego rodzaju usług skoro problem wydaje się leżeć bardziej po stronie użytkowników niż samych dostawców. Reasumując propozycja MJN jest bardzo ciekawym punktem wyjścia w dyskusji o problemie, ale z pewnością nie powinna być jej punktem ostatnim” – Jan Sakławski, radca prawny, Kancelaria Brysiewicz i Wspólnicy.