Sprawa, którą prowadził adwokat, partner Kancelarii, Bartłomiej Pietruszka, dotyczyła skierowania przez prokuraturę aktu oskarżenia przeciwko sprawcy, któremu zarzucono posiadanie środków odurzających. Sąd pierwszej instancji uniewinnił sprawcę, zaś rozstrzygnięcie to w drodze apelacji zaskarżyła prokuratura. Ostatecznie Sąd drugiej instancji utrzymał w mocy wyrok uniewinniający, który jest obecnie prawomocny.
Obrońca w tej sprawie wykazał przed sądem, że zaoferowany przez prokuraturę materiał dowodowy był niewiarygodny i nie mógł świadczyć o popełnieniu czynu zabronionego przez oskarżonego. Głównymi dowodami w sprawie były zeznania świadków, którzy – jak wykazał obrońca – okazali się niewiarygodni, a ich zeznania były sprzeczne i ostatecznie nie mogły stanowić podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych.
W tego typu sprawach prokuratura często korzysta z zeznań tzw. „małego świadka koronnego”, czyli instytucji uregulowanej w art. 60 Kodeksu karnego lub po prostu bazuje na zeznaniach świadka pomawiającego inną osobę o popełnienie czynu zabronionego. Nie inaczej było w tej sprawie, przy czym problem wiarygodności tych dowodów udało się rozstrzygnąć na korzyść Klienta.
mówi adw. Bartłomiej Pietruszka.
Kim jest tzw. „mały świadek koronny”? Sprawcą, który zdecydował się ujawnić organom ścigania okoliczności popełnienia przestępstwa, w zamian za nadzwyczajne złagodzenie kary. Z kolei świadek pomawiający inną osobę o popełnienie czynu zabronionego to osoba, która składa obciążające dla innej osoby zeznania, a sama unika poniesienia odpowiedzialności karnej.
Przedstawione wyżej rozwiązania wzbudzają kontrowersje, ponieważ zdarza się, że sprawcy dopuszczają się pomówień i kłamstw licząc tym samym na łagodniejszy wymiar kary lub uniknięcie odpowiedzialności. Największy niepokój budzą zaś sprawy, w których zeznania takiego świadka stanowią w istocie jedyny bezpośredni dowód popełnienia przestępstwa.
